تحقیق در مورد استقامت عضلانی

استقامت عضلانی چیست؟

استقامت عضلانی به:

توانایی یک عضله در تکرار حرکات یکسان،  مقاومت در برابر فشار یکنواخت،  حفظ درجه ای از انقباض در زمانی مشخص اطلاق می‌شود. به عبارت دیگر قابلیت عضلات در انجام فعالیت‌های نسبتاً شدید و درازمدت را استقامت عضلانی گویند.

استقامت عضلانی بستگی زیادی به توانایی قلب و گردش خون، متابولیسم پایه، توانایی ششها، هماهنگی عصبی – عضلانی و انگیزه افراد دارد. تفاوت این عامل با قدرت آن است که استقامت عضلانی، توانایی انقباض عضلانی را در یک زمان نسبتاً طولانی نشان می‌دهد.

عضلات می‌توانند به شکل های پویا و ایستا در برابر وزنه از خود مقاومت نشان دهند. با توجه به سه موردی که در بالا به آن ها اشاره شد، آزمون های استقامت عضلانی در سه گروه جای می گیرند. در هر گروه از این آزمون ها ممکن است استقامت عضلانی به شکل مطلق یا نسبی مطرح شود. آزمون استقامت نسبی آزمونی است که در آن کار عضله ها متناسب با حداکثر قدرت یک گروه عضلانی خاص یا متناسب با وزن فرد ارزشیابی شود، در حالی که آزمون استقامت مطلق، میزان استقامت افراد را بدون درنظر گرفتن حداکثر قدرت، یا وزن بدن تعیین می کنند.

سه گروه آزمون های استقامت عضلانی عبارتند از:

-  آزمون های استقامت عضلانی پویا

-  آزمون های استقامت عضلانی تکراری ایستا

-   آزمون های استقامت عضلانی زمانی ایستا

•   آزمون های استقامت عضلانی پویا:

در این آزمون ها، آزمون شونده حرکات تکراری و یکسان را در دامنه حرکتی معین و زمانی نامحدود انجام می‌دهد و بر اساس تکرارهای درست امتیاز می‌گیرد.

این آزمون ها، حرکاتی مانند کار با دمبل با میزان کمتر از حداکثر قدرت، شنا سوئدی، کشش بارفیکس و دراز و نشست را شامل می شوند.

•   آزمون های استقامت عضلانی تکراری ایستا :

در این آزمون ها، آزمون شونده نیروی خود را در برابر یک وسیله اندازه‌گیری ایستا به طور تکراری بکار می برد و امتیاز آن بستگی به تعداد دفعاتی دارد که اجرا کننده حرکتی را بر اساس مقدار معینی از قدرت خود و یا وزن بدنش انجام می‌دهد.

برای مثال، تعداد دفعاتی که یک آزمون شونده بتواند 80 پوند یا بیشتر بر دستگاه نیرو سنج دستی فشار وارد آورد را مدنظر قرار می دهیم. معمولاً وقتی فرد قادر نباشد با چنین میزانی فشار وارد آورد، یا هماهنگی لازم را در حرکات مکرر نداشته باشد، ارزشیابی متوقف می‌شود. گرچه بعضی از محققان این آزمون ها را پویا می دانند، اما باید توجه داشته باشند که در این جا میزان دامنه حرکتی، عامل ارزشیابی نیست.

•   آزمون های استقامت عضلانی زمانی ایستا:

دراین آزمون ها، فرد به جای آن که یک دوره حرکات را به طور متوالی انجام دهد در حالت انقباض مداوم عضلانی باقی می ماند و میزان امتیاز براساس زمانی است که قادر به نگهداری وزنه یا وزن بدن خود در یک حالت باشد. مثال برای این آزمون ها آویزان شدن از بارفیکس با دستهای خمیده برای دختران است.

آزمون های استقامت عضلانی در اکثر مدارس قابل استفاده بوده و کاربرد وسیعی در برنامه‌های ارزشیابی آمادگی جسمانی دارند. اختلاف عمده این آزمون ها با آزمون های قدرت در نحوه امتیازگیری آن ها است، به این شکل که در آزمون های استقامت عضلانی امتیازها براساس دفعات تکرار حرکت به طور صحیح یا مدت زمان حفظ بدن در یک حالت انقباض عضلانی است، در حالیکه در آزمون های قدرت، امتیاز بیشتر در نتیجه بلند کردن وزنه سنگین تر یا ایجاد نیرویی بیشتر حاصل می‌شود.

در ضمن اینکه استقامت عضلانی ارتباط نزدیکی با قدرت دارد، از طرفی نیز بستگی زیادی به عملکرد قلب و عروق خونی دارد. به دلیل این همبستگی آزمون های استقامت عضلانی، گاهی با آزمون های سیستم قلبی – عروقی – تنفسی اشتباه می شوند. به هر حال در آزمون های استقامت عضلانی بیشترین فشار متوجه توده عضلانی درگیر است، در حالی که در آزمونهای استقامت دستگاه قلبی – عروقی – تنفسی بیشترین فشار به عضله قلب، عروق و ششها وارد می‌شود.

•   کاربرد آزمونهای استقامت عضلانی :

آزمون های استقامت عضلانی به دلایل زیر مورد استفاده قرار می گیرند:

1-  عاملی درآزمونهای آمادگی جسمانی.

2-  ایجاد انگیزه در دانش‌آموزان برای پیشرفت بیشتر آن ها در کلاس.

3-  عامل تعیین کننده پیشرفت و طبقه بندی دانش‌آموزان در کلاسهای تربیت‌بدنی که هدف آن ها توسعه استقامت عضلانی است.

•   آزمون دراز و نشست (دستها روی سینه)

این آزمون برای ارزیابی قدرت و استقامت عضلات شکم استفاده می شوند.

وسیله: این آزمون را می‌توان روی فرش و یا تشک ژیمناستیک اجرا کرد.

روش اجرا: دانش‌آموز به پشت دراز می کشد و در حالی که کف پاهایش روی زمین قرار دارد، زانوها را طوری خم می کند که پاشنه پاهایش از محل نشیمنگاه (باسن) جدا شده و زانوها زاویه ای 90 درجه و یا کمتر داشته باشند. پاهای دانش‌آموز به وسیله یکی از دانش‌آموزان دیگر نگه داشته می‌شود تا کف پای آزمودنی ثابت روی زمین بماند. دستها به جای قلاب شدن در پشت گردن، بر روی سینه قرارمی‌گیرد. طرز قرار گرفتن دستها روی سینه بدین صورت است که کف دستها به صورت ضربدری روی سینه راست و چپ قرار می‌گیرد. کف دست چپ روی سینه راست و کف دست راست روی سینه چپ .

خطاها و مقررات: هر دانش‌آموز فقط می‌تواند یک مرتبه این آزمون را انجام دهد مگر اینکه به تشخیص مربی معلوم شود دانش‌آموز ضمن اجرای آزمون با مشکل ویژه ای روبرو بوده است.

-  بین هر درازونشست استراحت وجود ندارد.

-  تعداد درازونشست های صحیح در مدت یک دقیقه به عنوان رکورد فرد محسوب می‌شود.